Η Μαριάννα είναι ένα κορίτσι που δεν περπατά, αλλά ταξιδεύει. Ένα κορίτσι που δεν χωρά σε καλούπι, με βλέμμα αιχμηρό, μακιγιάζ σκοτεινό και έντονο σχεδόν τελετουργικό – όχι για να κρύψει, αλλά για να δηλώσει μνήμες, πιστεύω, κραυγές και ψίθυρους. Σαν πολεμική μάσκα πριν την έξοδο στη νύχτα. Τα μαλλιά της βαμμένα σε αποχρώσεις που αρνούνται να συμβιβαστούν με το «φυσικό», δηλώνουν ξεκάθαρα πως εκείνη επιλέγει ποια θα είναι… απείθαρχη, ελεύθερη. Το τατουάζ της, χάρτης από μελάνι που δεν την κοσμεί, μα αφηγείται μικρές επαναστάσεις και περιπέτειες που ζουν πάνω της, για πάντα.
Φορά ένα κίτρινο καρό πουκάμισο, σχεδόν ειρωνικό, σε έναν κόσμο που τη θέλει συμβιβασμένη το, δερμάτινο σακάκι και παντελόνι της –αυτή είναι η πανοπλία της. Όχι για να αμυνθεί, αλλά για να επιτεθεί στην καθημερινότητα με ορμή.
Η Μαριάννα δεν φωτογραφίζεται· αποτυπώνεται. Σαν θύμηση, σαν τραγούδι ροκ που δεν τελειώνει. Αυτό το λεύκωμα δεν είναι μια σύνθεση εικόνων· είναι ανάσες, είναι χτύποι καρδιάς, είναι η μελωδία ενός οδοιπορικού στην αθώα ομορφιά.
Κάθε σελίδα, ένα κομμάτι της. Κάθε φωτογραφία, μια στροφή. Και στο τέλος; Μένει η Μαριάννα – σαν ψίθυρος στο νυχτερινό δρόμο που καλείσαι να διασχίσεις με θάρρος, ένστικτο και φωτιά.
Το φωτογραφικό αυτό λεύκωμα είναι μια κατάδυση. Όχι μόνο στην εικόνα της, αλλά και στην εσωτερική της δύναμη. Μια ωδή σε όλους όσοι τολμούν να είναι αληθινοί. Η Μαριάννα είναι ένα κορίτσι που δεν ζητά την προσοχή – την αιχμαλωτίζει.