Ήταν πρωτοχρονιά του 1980. Έμενα ακόμη στο χωριό. Ο χειμώνας ήταν πολύ βαρύς. Τα Βαρδούσια και η Γκιώνα ήταν γεμάτα χιόνια και έβρεχε πολύ. Το φράγμα είχε ολοκληρωθεί και περιμέναμε μέρα με τη μέρα το νερό να φτάσει στα σπίτια μας. Η παροχή του νερού ήταν πολύ μεγάλη.
Το χωριό άρχισε να κατακλύζεται από νερό. Τα σπίτια το ένα μετά το άλλο άρχιζαν να χάνονται μέσα στο νερό. Το νερό ανέβαινε 1-4 μέτρα το εικοσιτετράωρο. Σύντομα έφτασε στην κεντρική γέφυρα και στην πλατεία του χωριού μας. Κατεβήκαμε στην πλατεία που το νερό άρχισε να την σκεπάζει και είδαμε να βγαίνουν από μέσα 3 φίδια κυνηγημένα. Είχαν τρομοκρατηθεί και ήθελαν να ξεφύγουν. Εμείς, στις 6 Γενάρη μαζέψαμε τα πράγματα μας βιαστικά και φύγαμε γεμάτοι πόνο και θλίψη που εγκαταλείπαμε το ωραίο μας χωριό.
(ΚΑΛΛΙΟ, 1η Ιανουαρίου 1980. Μαρτυρία κατοίκου που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι του, στις 6 Ιανουαρίου 1980).
Στις 21 Σεπτεμβρίου 2015 ανέβηκε στο YouTube ένα βίντεο όπου τα μισά από τα χαλάσματα που έχουν φωτογραφηθεί στο παρόν λεύκωμα ήταν σε βύθιση. Σχεδόν 2 έτη μετά η στάθμη της λίμνης έχει κατέβει δραματικά.
Εκεί που μέχρι το 1960 η περιοχή κοσμούνταν από μια καταπράσινη πεδιάδα που την περιβάλλανε βελανιδές και πλατάνια ενώ στα ψηλά στολίζονταν από τα έλατα της Γκιώνας και των Βαρδουσίων, σήμερα είναι μια λίμνη που βρίσκεται σε υψόμετρο 500 περίπου μέτρων (για την ακρίβεια 446) και έχει χωρητικότητα μερικές δεκάδες εκατ. κυβικά μέτρα.
Η λίμνη τροφοδοτείται με τρεχούμενο νερό από τους ποταμούς Μόρνο και Εύηνο, το οποίο μεταφέρεται στην Αθήνα μέσω του υδραγωγείου του Μόρνου. Το φράγμα του Μόρνου που κατασκευάστηκε μεταξύ των ετών 1972-1979 είχε ως σκοπό να καλύψει τις ανάγκες της υδροδότησης της πρωτεύουσας. Έτσι ο ταμιευτήρας μπήκε σε λειτουργία το 1981. Το φράγμα ύψους 126 μέτρων, είναι ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης και αποτελείται από αδιαπερατό αργιλικό πυρήνα. Το νερό φτάνει στην Αθήνα διαμέσου του υδραγωγείου του Μόρνου, του δεύτερου μεγαλύτερου υδραγωγείου στην Ευρώπη, μήκους 192 χιλιομέτρων.
Η λεκάνη απορροής του ποταμού περικλείεται από τις οροσειρές της Γκιώνας, της Οίτης και των Βαρδουσίων, γειτονεύει ανατολικά με τη λεκάνη του Βοιωτικού Κηφισού, βόρεια με τη λεκάνη Σπερχειού και δυτικά με τις λεκάνες του Ευήνου και του Αχελώου. Η έκταση της λεκάνης ανάντη του φράγματος φτάνει τα 557 Km2 και της συνολικής λεκάνης τα 935,8 km2. Ο ποταμός Μόρνος έχει τις πηγές του στις νότιες πλαγιές της Οίτης και εκβάλλει στον Κορινθιακό κόλπο. Η γεωλογική εικόνα της λεκάνης είναι αρκετά πολύπλοκη αλλά δύο κύριοι σχηματισμοί συνθέτουν τη δομή της, οι ασβεστόλιθοι και ο φλύσχης. Οι σχηματισμοί αυτοί καλύπτονται σε πολλές περιοχές από νεότερες τεταρτογενείς αποθέσεις.
Προκειμένου όμως να επιτευχθεί στην ολότητά του το έργο κατασκευής του φράγματος κρίθηκε απολύτως απαραίτητη η εκκένωση του χωριού Κάλλιο το οποίο ουσιαστικά μεταφέρθηκε σε θέση υψηλότερη των όχθεων της λίμνης σχηματίζοντας σήμερα έναν μικρό οικισμό με περίπου 60 κατοίκους σύμφωνα με την τελευταία δημογραφική απογραφή.
Τα τελευταία χρόνια μια παρατεταμένη περίοδος ξηρασίας πλήττει συχνά την περιοχή, με αποτέλεσμα τα ερείπια του παλαιότερου οικισμού να έρχονται στην επιφάνεια και έτσι να αποκαλύπτονται οι σκελετοί των σπιτιών που κάποτε στέγαζαν τις φωνές και τις ελπίδες των κατοίκων. Σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία, το Κάλλιο οφείλει το όνομά του στην αρχαία Καλλίπολη που υπήρξε πόλη της Αιτωλικής Συμπολιτείας και κατά τον Θουκυδίδη οι Καλλιείς ήταν η ανατολικότερη φυλή των Οφιονέων. Η πόλη είχε ακμάσει κατά τη διάρκεια του 4ου π.Χ. και η Ακρόπολη της Καλλίπολης σώζεται στην κορυφή του βουνού.
Κλείνοντας αυτήν την μικρή πλην όμως ενδιαφέρουσα αναφορά στο αναδυόμενο χωριό του Καλλίου, είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι στο παγκόσμιο γίγνεσθαι συμβαίνει συχνά το συνολικό αγαθό να υπερτερεί του μερικού. Και είναι πάμπολλες οι περιπτώσεις που τα φαντάσματα του παρελθόντος επιστρέφουν αποκαλύπτοντάς μας τη δύναμη της φύσης και πώς τα απομεινάρια μιας άλλης εποχής έρχονται να μας θυμίσουν την ιστορία μας και τη ζωή των προγόνων μας.