ΜΑΡΤΕΝ ΠΑΖ: Ίσως μια ιστορία αγάπης της Ελευθερίας Καραγιάννη

Ο Βιρζίλ, μονήρης υπάλληλος διαφημιστικής εταιρείας και ένοικος ενός διαμερίσματος όπου διαμένουν εκδιδόμενες γυναίκες, διάγει ένα βίο μοιρασμένο ανάμεσα σε σύντομα αγχωτικά διαλείμματα κοινωνικότητας με γυναίκες που επιθυμεί ή τον επιθυμούν, τον απορρίπτουν ή τις απορρίπτει, και εβδομαδιαία λυτρωτικά ραντεβού με την ψυχολόγο του. Το μαγευτικό φόντο του Παρισιού έρχεται να επιτείνει την εικόνα αυτής της κουρελιασμένης και αποσπασματικής ζωής την οποία περιγράφει με αυτοσαρκασμό ο πρωταγωνιστής. Οι ακροβασίες του ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο, το  αποδεκτό και το μη αποδεκτό, το επιθυμητό και το ανεπιθύμητο, σκιαγραφούν ένα διασπασμένο μετανεωτερικό υποκείμενο που δυσκολεύεται να προσανατολίσει σωστά τα συναισθήματά του και να τα τροφοδοτήσει με συνοχή. Το μήνυμα που λαμβάνει στον τηλεφωνητή του από την Κλάρα η οποία του κοινοποιεί το χωρισμό τους, πολλαπλασιάζει τα
ανάκατα κομμάτια του παζλ της ζωής του για έναν και μόνο απλό λόγο. Δεν θυμάται ποια είναι η Κλάρα. Μέσα από σύντομες συναντήσεις με το μικρό του περίγυρο,
προσπαθεί να ανασύρει τα σκεπάσματα που καλύπτουν τη μνήμη του και να καταλάβει τι συνέβη. Ποια ήταν εκείνη η κοπέλα με την οποία είχε συνάψει ερωτική σχέση;
Πότε; Γιατί τον χώρισε; Γιατί δεν τη θυμάται; Το βιβλίο τελειώνει με τη συνειδητοποίηση του Βιρζίλ, ότι ένας ανύπαρκτος για εκείνον δεσμός, του οποίου τα απτά στοιχεία προσπάθησε να περισυλλέξει μέσα από διαδοχικές συναντήσεις, το φάντασμα που κυνηγούσε για δύο εβδομάδες, του έδωσε πνοή και λόγο να ζει. «Αυτό που νομίζετε ότι είναι δεν είναι, μην εμπιστεύεστε τα φαινόμενα, μην περιορίζεστε στις συμβάσεις». Μια ανύπαρκτη ιστορία τον επανέφερε στις πραγματικές του συντεταγμένες και τον επανατοποθέτησε στη σκακιέρα της ζωής από tην οποία ο ίδιος συνειδητά είχε αποσυρθεί επιβεβαιώνοντας μεγαλόπρεπα τον υπότιτλο του βιβλίου και το μότο ίσως πολλών από εμάς: «Στη ζωή, ταξιδεύουμε ανάμεσα στους πόνους που μας δημιουργούν οι άλλοι και σ’ αυτούς που δημιουργούμε μόνοι μας. Κάποια μέρα διαπιστώνουμε ότι είναι οι ίδιοι…».