skip to Main Content

DON SCHOFIELD
 
                Ο Don Schofield μεγάλωσε στη Βόρεια Κεντρική California και από το 1980 ζει στην Ελλάδα και ταξιδεύει στην περιοχή της Μεσογείου. Του έχει απονεμηθεί το βραβείο ποίησης στη μνήμη της Cynthia Cahn το 1990 και το 1991 το Roberts Writing Award. Δουλειά του έχει δημοσιευθεί σε πάρα πολλά Αμερικανικά έντυπα συμπεριλαμβανομένων των Ironwood, New England Review, Southern Poetry Review και του Autioch Review. Επί τω παρόντι διδάσκει συγγραφή, λογοτεχνία και ανθρωπιστικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο του La Verne στην Αθήνα.
 
 
 
Η Φύση του χωρισμού
 
Πριν λίγο άκουσα τη βροχή
να πέφτει απαλά πίσω μου,
το νερό να υψώνεται έτοιμο να με παρασύρει.
 
Ο Αριστοτέλης δίδασκε ότι τα υγρά και τα στερεά
είναι απόλυτα αντίθετα ‘καθένα μόνο του σύμφωνα
με τη φύση του. Τότε γιατί
 
βλέπω μια συστάδα δέντρων παράλληλα στον τοίχο
με τα στεγνά φύλλα τους να βολοδέρνονται από τον άνεμο
πάνω-κάτω στους χρυσαφένιους κορμούς
 
και έχω ακόμη τον ήχο της βροχής στ’ αυτιά μου; Σκέφτομαι την αράχνη
που έπλεκε την τελευταία νύχτα° ήταν η πόρτα μας, η δική μας πόρτα
που ‘σηκωνόταν’ κι ‘έπεφτε’ στο φεγγαρόφως°
 
δεν έμοιαζε σ’ εμάς, αλλά στον Σωκράτη
που ασταμάτητα σηκωνόταν και καθόταν τις τελευταίες νύχτες
στο κελί του, περίεργος για τη φύση της παρουσίας του εκεί°
 
ήταν μόνο τα οστά, οι σύνδεσμοι κι οι ευλύγιστοι μύες;
οι λέξεις που ξέφευγαν και μπορούσαν
να εξηγηθούν μόνο με τους νόμους του ήχου και της ακοής; Ρωτάω
 
τι νόμος ισχύει για τους εραστές που χωρίζουν°
υγρός; στερεός-στεγνός; Η οντότητά μας
ποτέ δεν ήταν ένα φορτίο γιατί το βάρος του ξαφνικά κατενέμειτο σε
 
αντίθετες διευθύνσεις. Ο ιστός κόλλησε στο πρόσωπό μου
καθώς έφευγα πηγαίνοντας στη φύση μου
κατεβαίνοντας στο χάος° το πνεύμα όμως
 
μόνο, αγνό να δημιουργεί βάθη και ύψη,
πνεύμα τόσο αγνό που φτιάχνει φτερά από γερά κατασκευασμένο νήμα
και χαμένη αγάπη°
 
σήκω πνεύμα μου τώρα, σήκω.
 
 
Ξερός Πέτρινος Τοίχος/Ξερολιθιά
 
Τα χέρια μου πονάνε
Δεν μπορώ μ’ αυτές τις πέτρες, ενώ εσύ
ξέρεις να χειριστείς επίπεδα αντικείμενα,
 
ίσια κομμάτια, μικρούς στριφογυριστούς κρυστάλλους.
Κατεβάζεις την πλάκα,
με δύναμη ανοίγεις το χώμα,
 
σηκώνεις κύματα κάτω από τους λόφους,
αυτό ο τοίχος
το μόνο σημάδι ειρήνης μεταξύ μας.
 
 
Κάποια στιγμή αγαπηθήκαμε
σκέφτομαι, εγώ, ένα χέρι, εσύ,
ένας κύκλος σαν κεφάλι, χτυπήθηκε
 
σαν να ήσουν εσύ σε μια απόσταση.
Δεν με βλέπεις να λυγίζω,
τα πόδια μου είναι ίσια, το πρόσωπο
 
σχεδόν αγγίζει ξερές ρίζες,
περιβλήματα άγριου κριθαριού έτοιμα να φύγουν°
ασχολείσαι
 
με πέτρες που ταιριάζεις στο μέγεθος που έχουν τα στήθη μου,
σμιλεύοντας τις καμπύλες μέχρι να κλειδώσουν
τα χείλη. Νομίζεις
 
ότι ακόμα αγαπάω το κορμί σου
πέφτοντας πάνω μου σαν μια ζεστή πλάκα.
Μισώ το βάρος και τους αναστεναγμούς.
 
τα μαλλιά που γλείφουν το πρόσωπό μου. Το μόνο που θέλω
είναι να σκορπιστώ όπως οι πευκοβελόνες που πέφτουν στη γη,
να μεταφερθώ
 
από χιλιάδες σαγόνια εντόμων
μέσα από υπόγεια περάσματα και τούνελ.
Όμως είσαι εσύ που πέφτεις
 
στο κρεβάτι δίπλα μου,  χαμένος
στον εαυτό σου. Δεν βλέπεις το μέρος που η υπόγεια άνοιξη
ξεπήδησε ξαφνικά
 
στην επιφάνεια τώρα μια τούφα
ξερόχορτο ανάμεσα
στους βράχους και στους θάμνους. Θα παραδοθώ
 
σ’ ένα ανώνυμο οχυρό από πέτρες
και θα σ’ αφήσω
να τις ταιριάξεις μεταξύ τους°
 
στήθη με καμπύλες,
μηρούς ως υποστηρίγματα,
κεφάλι με το πρόσωπο
 
στραμμένο στον ουρανό. Αλλά που θα
ταιριάζει το φύλο μου; – όχι με επίπεδες
ή καμπύλες, δεν μπορεί να μείνει μόνο του. Άστο να είναι
 
μια φωλιά σ’ αυτόν το τοίχο,
ένας σωρός από δημητριακά, ξερά φύλλα,
ένα δέρμα που γεννήθηκε τώρα ανάμεσά μας.
 
 
                Ο Don Schofield, ένας Αμερικανός που μετά από 15 χρόνια παραμονής στην Ελλάδα έχει πολιτογραφηθεί πλέον Έλληνας έχει έντονα τα στοιχεία της ελληνικής επιρροής στο έργο του. Στα δύο ερωτικά ποιήματα που παρατίθενται η ξεραΐλα του ελληνικού Κυκλαδίτικου τοπίου, η αρχαιοελληνική σκέψη και η απλότητα του ελληνικού πνεύματος είναι εμφανέστατα. Η εμμονή στις γεωμετρικές φόρμες μαζί με τη λατρεία της γης μέσα από ποικίλες εικόνες ολοκληρώνουν τα επιχειρήματα εκείνα που υποστηρίζουν την άποψη ότι ο Schofield είναι λάτρης της Ελλάδας και του ελληνικού τρόπου ζωής. Αναφέρεται στον Αριστοτέλη και τον Σωκράτη, στις θεωρίες και τους νόμους που διέπουν τα φυσικά φαινόμενα, στην ιερή γονιμότητα της γης και τον αριστοτεχνικό τρόπο που οι ελληνικές πέτρες σμιλεύονται.
                Πέραν της ‘ελληνολατρείας’ του, αξίζει τον κόπο να σταθούμε στις δύο απόψεις που παρουσιάζονται μέσα από τα συγκεκριμένα ποιήματα° και καθώς το θέμα είναι ο χωρισμός δυο συντρόφων έχουμε τον τρόπο που αντιμετωπίζει το συγκεκριμένο γεγονός ο καθένας χωριστά. Η αντρική άποψη είναι πολύ ρασιοναλιστική, βασισμένη μόνο στο πνεύμα κι όχι στο συναίσθημα. Ο λόγος του χωρισμού είναι το κύριο θέμα, ενώ εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι για τον άντρα ο χωρισμός είναι σαν να περνάει μέσα από έναν ιστό αράχνης, ενώ για τη γυναίκα είναι τόσο δύσκολος όσο δύσκολο είναι να περάσει και να σπάσει έναν πέτρινο τοίχο. Η λειψυδρία, το ξερό τοπίο απωθούν και αντιπροσωπεύουν την ξεραΐλα ακριβώς που υπάρχει σε μια σχέση που βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης. Ο έρωτας, το πάθος, τα κάθε είδους συναισθήματα έχουν φτάσει σ’ ένα τέλμα.
                Παρά το λιτό και σοφιστικό ύφος του Schofield το αποτέλεσμα είναι δυο μεστά κι ολοκληρωμένα ποιήματα, με λεξιλόγιο που οπωσδήποτε παραπέμπει στα ελληνικά δεδομένα και μοναδική γλαφυρότητα.
 

 

This Post Has 0 Comments

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Back To Top