ΔΙΑΙΩΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΘΛΙΨΗ

Η Ροζαλία Λομπάρντο πέθανε στα δύο μόλις χρόνια της, από αναπνευστική λοίμωξη, το 1920, στο Παλέρμο, της Σικελίας.

Την εποχή εκείνη στην πόλη αυτή, συνηθιζόταν  η ταρίχευση  των νεκρών και η τοποθέτησή τους στις κατακόμβες της Μονής των Καπουτσίνων μοναχών, οι οποίες σήμερα αποτελούν ένα μακάβριο μουσείο θανάτου. Το μικροκλίμα στην κρύπτη φρόντιζε ώστε τα πτώματα να… διατηρούνται σε εξαιρετική κατάσταση.

Ο  στρατηγός Μάριο Λομπάρντο, πατέρας της Ροζαλίας  δεν άντεχε να αποχωριστεί την κορούλα του και έπεισε τους μοναχούς της Μονής των Καπουτσίνων στο Παλέρμο να του παραχωρήσουν μια θέση στην υπόγεια κρύπτη τους, την Catacombe dei Cappuccini. Μ’  αυτόν τον τρόπο μπορούσε να την επισκεφθεί και να τη δει όποτε ήθελε. Για να πετύχει να διατηρήσει το πρόσωπό της όμως όσο πιο όμορφο γινόταν, κάλεσε τον φημισμένο Ιταλό χημικό ταριχευτή Αλφρέντο Σαλάφια.

Ο  Αλφρέντο  Σαλάφια,  είχε ανακαλύψει μία μυστική φόρμουλα, για τη διατήρηση των σωμάτων μετά τον θάνατο,  ξεκίνησε ταριχεύοντας μικρά ζώα και στη συνέχεια ανθρώπους! Τελειοποιώντας την τεχνική του, κατάφερε να κάνει την μικρή Ροζαλία, ένα παιδί, που όποιος το δει, θρηνεί για αυτό σαν να «έφυγε», μόλις χθες κι ας είναι νεκρό εδώ και ενενήντα ολόκληρα χρόνια. Ίσως τελικά η φθορά, ορίζει, ακόμη και για την θλίψη, μία ημερομηνία λήξης…

Ο ίδιος ο Σαλάφια πέθανε 13 χρόνια μετά το κοριτσάκι, και δεν άφησε πουθενά και σε κανέναν το μυστικό του χημικού μείγματος, που καταργούσε τη φθορά. Το μυστικό του φαινόταν να είχε χαθεί για πάντα, μέχρι την ώρα που μια ομάδα Ιταλών επιστημόνων ανακάλυψε και ένα χειρόγραφο από την κληρονομιά του με τίτλο

«New special method for the preservation of the entire human cadaver in the state of permanent freshness».

Σε αυτό, ο ταριχευτής εξηγούσε λεπτομερώς τη συνταγή του υγρού που περιέχυσε στις αρτηρίες της Ροσαλία: μια ποσότητα γλυκερίνης, μια ποσότητα φορμαλδεϋδης ενώ μιατρίτη ποσότητα αφορούσε ένα διάλυμα αλκοόλης με σαλυκιλικό οξύ. Όπως εξήγησαν οι επιστήμονες, τίποτε ασυνήθιστο δεν υπήρχε στην φόρμουλα του Σαλάφια, αφού έμοιαζε με εκείνη των άλλων ταριχευτών! Και το ερώτημα, παρέμεινε αναπάντητο: πώς ταριχεύεται η ομορφιά;

Όσοι επισκέπτονται το Παλέρμο, συρρέουν στη μονή των καπουτσίνων, για να τρομάξουν και να φιλοσοφήσουν με το εφήμερο τις ζωής στις ανατριχιαστικές κατακόμβες. Όμως όλοι φεύγουν βουρκωμένοι και συγκλονισμένοι, από την συνάντησή τους με την υπέροχη ωραία κοιμωμένη του Παλέρμου, το τελειότερα ταριχευμένο σώμα όλων των εποχών, αλλά και από κείνο το βλέμμα, το κλειστό πεισμωμένο βλέμμα, που αντιστέκεται στον θάνατο, λες κι ονειρεύεται ακόμα στον αιώνιο ύπνο του…

Η Ροζαλία  στο γυάλινο μικροσκοπικό φέρετρο της, θυμίζει τις κούκλες, που μαγνητίζουν τα παιδικά βλέμματα. Το δικό της βλέμμα, σφραγισμένο για πάντα, μοιάζει θυμωμένο, μπροστά στο αμείλικτο του θανάτου και συγκινεί…