4:00 π.μ. Αυτήν την ώρα, που τα παιδιά κοιμούνται εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ. Φοβάμαι. Πονάω. Μισώ. Ενας βασιλιάς μέσα από την μουσική του μου έδινε θάρρος, δύναμη, δάκρυα. Δάκρυα καυτά σαν σφαίρες που μου οπλίζουν το χέρι για να γράψω Γράμματα, τόνους, προτάσεις, συλλαβές. Αυτά που νιώθω σε ένα κομμάτι χαρτί. Ο πατέρας μου και η μητέρα μου με έμαθαν από μικρό να πιστεύω, να μάχομαι και να ξεχωρίζω το άδικο από το σωστό, το καλό και το κακό. Δυο αιώνες τώρα πάντα αυτοί οι λίγοι. Τριακόσιοι άνθρωποι μέσα σε ένα αρχοντικό ψάχνουν να βρουν λύσεις. Αλλά τελικά όλοι τους είναι ίδιοι. Όλοι τρωνε, κοιμούνται με την ίδια ιδέα: Πώς θα γίνω ακόμα πιο μεγάλος. Και φυσικά όλοι εμείς να είμαστε οι παλλακίδες τους, ένα χαρέμι δέκα εκατομμυρίων ψυχών, έτοιμων να πραγματοποιήσουν κάθε τους επιθυμία για να ολοκληρώσουν με τον καλύτερο τρόπο την μέρα τους. Για πόσο ακόμα θα με κάνετε να κλαίω;! Ο πατέρας χάνει την δουλεία και η μανά δουλεύει σαν το σκυλί περιμένοντας ποτέ θα αποφασίσετε να την πληρώσετε… Δεν μπορώ άλλο! Το μυαλό μου σκέφτεται, δουλεύει τόσο γρήγορα που είναι έτοιμο να πάρει φωτιά! Δεν θέλω κανέναν από εσάς! Όχι, δεν σας μισώ, πάνω απ’ όλα έχω μάθει να αγαπώ σε αυτήν την ζωή. Μια ζωή που εσείς κύριοι καταστρέφεται κάθε μέρα που περνάει. Είναι η ώρα μου να δράσω! Ο χρόνος σας τελειώνει ή μήπως τελείωσε πριν από καιρό αλλά κανείς δεν το κατάλαβε; Από σήμερα αρχίζει η μάχη μου, θα αντέξω, θα κάνω υπερήφανους αυτούς που με αγαπούν και ας πονέσω. Τα όνειρά μου θα βγουν αληθινά γιατί πιστεύω, προσεύχομαι Και ελπίζω πως αυτή η σπίθα που με έκανε να αντιληφθώ και να προσέξω θα κάψει τον άλλο μου εαυτό και θα με σώσει από τα λάθη σας! Είμαι σίγουρος, πως όλοι σας εκεί έξω νιώθετε έτσι, αλλά να ξέρετε πως η αλλαγή θα έρθει και μαζί της θα πνίξει όλους αυτούς που μας καταστρέφουν και θα δώσει πνοή στο Όνειρο για μια καλύτερη ζωή, χωρίς κανέναν πάνω από το κεφάλι μας μόνο το καθαρό μπλε ουρανό, να φωτίζει την κάθε μας στιγμή.
Σχετικά άρθρα
This Post Has 0 Comments