Β Λ Ε Μ Μ Α

Όταν ματώνει η θάλασσα απελπισία κι άρνηση φυτρώνει.

Ήμουνα ήρωας κι επαίτης δες, κατάντησα της ειμαρμένης. Ήμουν ηγέτης κι έρμαιο το ριζικό με θέλει. Μα όταν τ’ αστέρια καταρρέουν μες στο χρόνο, πέρα απ’ τα όνειρά μου η Εξιλέωση θα φτερουγίσει, γιατί με μύρα η μοίρα θα με λούσει και τα φτερά μίας σειρήνας ντροπαλής στους σιαμαίους μου αδελφούς κληροδοτεί.

Ύστερα, μπρος απ’ το βλέμμα μου τ’ άλογα νήματα της σκέψης σου θα τριποδίσουν, την ανεκλάλητη ψυχή μου γνέθοντας, γι’ αυτό σπείρε τα δόντια μου στη στάχτη και ξόρκισε το συρφετό π’ αγκομαχάει, γοργά

τον Ύπνο να γεννήσει,

τη Λήθη και το Θάνατο

ν’ Αδράξει.