ΒΡΕΦΙΚΟ ΧΘΕΣ
Ο χρόνος που φεύγει; Το κάθε νέο ξημέρωμα που μεγαλειώδες υψώνεται μπρος το βρεφικό τους παρελθόν; Το πρόσωπο που τους περιμένει αύριο; Εκείνο το ασαφές, χωρίς προσωπείο σώμα; Ακαθόριστη μορφή. Φοράει μαύρο μακρύ μανδύα που σκεπάζει αυτό που υπήρξαν. Άγνωστα τα στοιχεία του. Η μόνη του ταυτότητα: φονιάς του εαυτού. Κάθε ιωδιούχα αλλαγή ταυτίζεται με την αντίθεση. Εκείνου που έντυσε με τα βαριά του πανωφόρια και εκείνου που δείχνει με το δεξί του χέρι. Φόβος, πώς θα ναι; Υπνωτισμένοι ακολουθούν εκείνον που τους υπόσχεται την «γέννηση» τους. Την ύψωση τους σε έναν άλλο σώμα Εκείνο που δεν τους χαρακτηρίζει. Το τίμημα αποτρόπαιο, βουτηγμένο στο χρώμα του αίματος. Ο θάνατος του παλιού εαυτού είναι αναπόφευκτο σε κάθε νέο λεπτό. Και όμως, η παιδικότητα δεν γεννά την όψιμη, ώριμη ρουτίνα. Αντίθετα, η μανία του Μεγάλου την φέρει στα δυνατά του σπλάχνα, νεκρά σιωπηλή, σκελετωμένη από πείνα και με ένα σφίξιμο στο λαιμό. Εκείνο που κατευθύνει την επόμενη στιγμή είναι το βέλος ότι εκεί βρίσκεται το πρόσωπο παρότι δεν έχει πια μάτια.
Σχετικά άρθρα
This Post Has 0 Comments