ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ*ΕΛΛΗΝΕΣ …..από πότε; Και μετά τι;

«Από όλες τις μάχες, που μπορεί κανείς να κερδίσει, η πιο ένδοξη είναι εκείνη,

που κερδίζει απέναντι στον εαυτό του, ενώ η πιο επαίσχυντη από τις ήττες,

η πιο άνανδρη, είναι το να ηττηθείς από τον ίδιο σου τον εαυτό».

Πλάτων.

 

Στο άκουσμα της συγκέντρωσης των αγανακτισμένων χάρηκα, το άκουσα στο ραδιόφωνο και χαμογέλασα, ήμουν στο αυτοκίνητο και σκέφτηκα αυθόρμητα, όπως και πολλοί από εμάς, πως κάτι πάει να συμβεί, ίσως η σκέψη και η αντίληψη που είχα για τους Νεοέλληνες να ήταν λανθασμένη και ένιωσα ξανά να βρίσκω ένα όραμα έστω και προσωρινά.

Οι μέρες πέρασαν και βρέθηκα κι εγώ εκεί, θεωρώντας πως ακόμα και η παρουσία μου έχει τη δική της βαρύτητα, πως ήταν κάτι, όπως έλεγαν κι οι περισσότεροι.

Άρχισα σιγά σιγά να σκέφτομαι περισσότερο όλη αυτή την διαδικασία και να προβληματίζομαι με όσα έβλεπα και δεν με έβρισκαν σύμφωνο. Όσο κι αν έλεγα στον εαυτό μου να μην γκρινιάζει, συνεχώς έρχονταν σκέψεις στο μυαλό μου που με έκαναν να προβληματίζομαι ακόμα περισσότερο. Αρχικά ένιωσα σαν να είμαι σε γήπεδο αλλά κι εκεί ο στόχος είναι συγκεκριμένος, ενώ στη πλατεία όλα έμοιαζαν ανόμοια. Ετερογενές σύνολο χωρίς στόχο, ομάδες ανθρώπων με συνθήματα γηπεδικού χαρακτήρα με έντονο μόνο το στοιχείο της εκτόνωσης. Ακόμα και τα βλέμματα των περισσοτέρων ουδέτερα, χωρίς ένταση και περιεχόμενο.

Για να δει κάποιος με αντικειμενικότητα το φαινόμενο των Ελλήνων αγανακτισμένων θα πρέπει να μπορεί να σκεφτεί αρχικά την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα κυρίως από τη μεταπολίτευση και μετά. Θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του αλλά ακόμη καλύτερα να κρίνει σαν τρίτος τον ίδιο του τον εαυτό.

Ίσως για να γίνει αυτό, θα πρέπει να βάλει στη συζήτηση και ορισμένες ξεχασμένες ή ακόμα και παρωχημένες έννοιες, όπως κράτος, βία, ταξικές αντιθέσεις, σοσιαλισμός κλπ. Να δημιουργήσει μια νέα ιδεολογία διαφορετική από ότι υπάρχει σήμερα, γιατί όπως έλεγε κι ο Μαρξ η κυρίαρχη ιδεολογία είναι η ιδεολογία της άρχουσας τάξης.

Άγνωστες έννοιες για τους αγανακτισμένους, που χωρίς αυτογνωσία, αίσθηση αυτοκριτικής αλλά και ξεκάθαρο ιδεολογικό προορισμό, αγανακτούν απλά στις πλατείες ενώ πρέπει ν΄ αγανακτούμε πρώτα με τους εαυτούς μας.

Και σας ρωτώ φίλοι αγανακτισμένοι :

– Πόσοι από εσάς διορίστηκαν με κομματικά αλισβερίσια στο δημόσιο ή σε τράπεζες, αφού είχαν «μπάρμπα στην Κορώνη», που πλήρωσαν ακόμα για μια σίγουρη θέση στο δημόσιο;

– Πόσοι από εσάς ψήφιζαν κυρίως όλα αυτά τα χρόνια τα δύο κόμματα εξουσίας, που καταλήστευσαν τον τόπο, κουνώντας σε κομματικές διαδηλώσεις τα πράσινα και μπλε σημαιάκια;

– Πόσοι από εσάς έχτιζαν αυθαίρετα και ταυτόχρονα καμάρωναν για την επιτυχία τους ;

– Πόσοι είστε μέλη συνδικαλιστικών κομματικών οργανώσεων, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να απεργούν στο σπίτι τους, για να εκβιάζουν την κοινωνία και το κράτος για αυξήσεις μισθών, κυρίως για τον επαγγελματικό κλάδο που εκπροσωπούσαν και να εποφθαλμιούν μια ακόμα καλύτερη θεσούλα;

– Πόσοι φοιτητές από εσάς πήραν πτυχίο με γνωριμίες από τις φοιτητικές οργανώσεις;

– Πόσοι από εσάς υπηρέτησαν στο ΓΕΣ και καμάρωναν για αυτή την επιτυχία τους ενώ το ”έπαιζαν” και πατριώτες;

– Πόσο από εσάς διαδήλωναν και αφισοκολλούσαν μέσα στα πανεπιστήμια υπέρ τού ενός ή τού άλλου κόμματος;

– Πόσοι έκλεβαν ή ακόμα κλέβουν σε κάθε ευκαιρία τους το δημόσιο αλλά και τον συνάνθρωπο τους;

– Πόσοι κλέβουν ή έκλεψαν άμεσα ή έμμεσα τουρίστες, που ήρθαν να επισκεφτούν τη χώρα μας;

– Πόσοι τυχοδιωκτικά έπαιξαν στο χρηματιστήριο και πίστευαν πως θα έβγαζαν γρήγορα κι εύκολα χρήματα για ν΄ αγοράσουν ένα καλύτερο αυτοκίνητο για να κάνουν φιγούρα στον γείτονα τους ;

– Πόσοι αγανακτισμένοι Έλληνες και επωφελήθηκαν και έκλεψαν λεφτά από τα ευρωπαϊκά προγράμματα επιδότησης σπαταλώντας τα στα ζάρια ή υπό χαμηλό φωτισμό συντροφιά με αλλοδαπές καλλονές;

– Πόσοι χρησιμοποίησαν αλλοδαπούς στα μαγαζιά τους ή στα σπίτια τους με χαμηλά μεροκάματα, χωρίς ασφάλιση και άθλιες συνθήκες εργασίας και ταυτόχρονα θεωρούν τους αλλοδαπούς αιτία όλων των δεινών του έθνους;

– Πόσοι από αυτούς φέρονται στον συνάνθρωπό στην καθημερινότητα ή στις δουλειές τους όπως θα θέλανε οι ίδιοι να τους φέρονται;

– Πόσοι απ΄ αυτούς επιδεικνύονται με γκλαμουριά και αλαζονεία στους υπόλοιπους;

– Πόσοι δεν σέβονται και ρυπαίνουν το περιβάλλον και τη φύση γύρω μας με κάθε τρόπο;

– Πόσοι από αυτούς αν γυρίζαμε το χρόνο πίσω αλλά και τα επιδόματα τους, θα επέστρεφαν στους καναπέδες τους σαν να μην είχε συμβεί τίποτα;

 

ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ !!

Η ευθύνη σίγουρα δεν είναι συλλογική κι ούτε θα πρέπει να πιστέψουμε την προπαγάνδα των πολιτικών και των ΜΜΕ που προσπαθούν να μας κάνουν συνένοχους. Για όλα φταίνε οι δύο κυρίαρχοι πολιτικοί σχηματισμοί αλλά η ευθύνη η δική μας ήταν πως τους στηρίζαμε με την ψήφο μας τόσα χρόνια. Κι αν για όλα τα παραπάνω έχουμε ευθύνη εμείς, την μεγαλύτερη ευθύνη έχουν οι πολιτικοί μας που μας έκαναν να πιστεύουμε πως ο πονηρός προοδεύει κι ο τίμιος είναι ένα τίποτα, ένα απλό ανθρωπάκι. Άλλωστε για χρόνια την εξέλιξη μας την όριζαν οι γνωριμίες μας και όχι οι ικανότητες μας. Η κρίση των ηθικών αξιών, μας έφερε το μνημόνιο και έχει επιπτώσεις παντού, όχι μόνο στην οικονομία. Όποιος δεν είναι άξιος να σταθεί μόνος του, τότε χρειάζεται κηδεμόνα και εμείς τον βρήκαμε στο πρόσωπο της τρόικα.

Η Ελλάδα περνούσε κρίση χρόνια πριν αλλά όλοι εμείς εθελοτυφλούσαμε ή πιστεύαμε σαν ανόητα πρόβατα πως θα έρθουν καλύτερες μέρες και μας είχαν πείσει για αυτό πολιτικοί και τα χειραγωγημένα ΜΜΕ. Έλεγε κάποιος σκεπτόμενος την αλήθεια και όλοι συνωμοτούσαν για να φανεί γραφικός, φτιάχτηκε μια ψεύτικη πραγματικότητα που έπρεπε αναγκαστικά να την πιστέψουμε όλοι

Το «μαζί τα φάγαμε» τού υπερτροφικού- εγκεφάλου-Πάγκαλου κρύβει μια αλήθεια, γι΄ αυτό και πόνεσε πολλούς αυτή η φράση. Εξόργισε η αλήθεια έτσι ωμά που ακούστηκε αλλά να ξέρετε πως υπάρχουν και άνθρωποι που τα έβλεπαν όλα αυτά, χρόνια πριν να έρχονται, που ήταν αγανακτισμένοι από το 1989 αλλά και πιο παλιά. Αλλά κανείς δεν τους άκουγε στην Ελλάδα του «Ευρώ» και των Ολυμπιακών Αγώνων του Καλατράβα. Για να ήταν πιο ακριβής ο Πάγκαλος θα έπρεπε να πει πως «εμείς τα φάγαμε κι εσείς ελπίζατε να φάτε μαζί μας» κι αν το έλεγε έτσι, δεν θα μιλούσε κανείς εναντίον του, δεν ήθελε όμως να μας ξυπνήσει αλλά να μας αποπροσανατολίσει.

Όλα τα προηγούμενα χρόνια ξέραμε ότι το σύστημα ήταν σάπιο, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, μπορεί να μην ξέραμε για τα δάνεια και τα CDS, μπορεί να μην ξέραμε για τα spreads αλλά ξέραμε ότι ζούσαμε στη χώρα της διαφθορά, του λαμόγιου και των κομματικών στρατών που όποιος δεν ανήκε σε αυτούς δεν είχε προοπτική ανέλιξης.

Πρότασή μου, για να αλλάξει η μοίρα αυτού τού τόπου, είναι να αλλάξουν οι «αγανακτισμένοι» και να γίνουν ιδεολογικά ένα ενιαίο σύνολο, να αποκτήσουν πολιτική κουλτούρα, ηθική, ειλικρίνεια και να καταπολεμήσουν τον ατομισμό τους. Ν΄ αφήσουμε πίσω τα ψέματα, τη λαμογιά, τη γκλαμουριά, τα βολέματα και τα αλισβερίσια όλων των ειδών, τους ψευτοεθνικισμούς, τις τηλεοπτικές φιέστες, τις κλεψιές και τις απατεωνιές και να αναλάβουμε επιτέλους τις ευθύνες μας σε μία χώρα σάπια, η οποία συνεχώς βουλιάζει στο τέλμα, τέλμα που οι άνθρωποί της σκάβουν καθημερινά. Να ξεκαθαριστεί απ΄ όλους τους αγανακτισμένους αλλά και από κάθε Έλληνα πως το ζητούμενο δεν είναι ότι η επιστροφή στην Ελλάδα των προηγούμενων χρόνων, ούτε καν η εκδίωξη του επαχθούς μνημονίου και των εντολέων της τρόικα αλλά η αλλαγή της ταυτότητας της χώρας αλλά και κάθε πολίτη ξεχωριστά. Να πάψουμε να στηριζόμαστε σε εθνικούς μύθους που μας συμφέρουν, να πάψουμε να εξαρτόμαστε πνευματικά από άλλους, εννοώ κυρίως ευρωπαίους και αμερικανούς, να πάψουμε να είμαστε δέσμιοι της προγονολατρίας μας που μας έκανε να πιστέψουμε ότι είμαστε ο περιούσιος λαός επειδή εδώ γεννήθηκε ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης αλλά και πολλοί σπουδαίοι στο παρελθόν και που νομίζαμε ένας αόρατος μανδύας θα μας προστάτευε για πάντα από κάθε τι ανόητο που κάναμε ως κράτος και ως έθνος.

Όλα αυτά είναι ζητήματα της πολιτικής ψυχοπαθολογία του σημερινού Έλληνα και δυστυχώς μιλάμε παρά πολύ σπάνια γι΄ αυτά. Αν τα είχαμε δει στους εαυτούς μας χρόνια πριν δεν θα είχαμε φτάσει στο σημερινό κατάντημα αλλά και όσο δεν τα αντιλαμβανόμαστε θα έχουμε πάντα ένα μνημόνιο να μας ορίζει το πώς θα ζούμε. Στην Ελλάδα του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου με την ανεργία να καλπάζει στο 20 %, που σημαίνει σχεδόν ένα εκατομμύριο άνεργοι, θα έπρεπε να είναι κάθε βράδυ στην πλατεία να είναι πενήντα χιλιάδες άνεργοι, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει βέβαια. Πού είναι οι φοιτητές ως κίνημα να σταθεί συλλογικά δίπλα στους αγανακτισμένους; Δεν σας ανησυχεί η απουσία όλων αυτών φίλοι αγανακτισμένοι; Ο Έλληνας έχει βαλτώσει πνευματικά από την ιδιοτέλεια και τα μικροσυμφέροντα του ήτο μήνυμα της αγανάκτησης δεν έφτασε ακόμα σ΄ αυτόν.

Ακόμα να αποκτήσουν μια ιδεολογία αυτόνομη και ενιαία συνείδηση ικανή να αγγίξει μεγάλες μάζες πληθυσμού. Να γραφτούν κείμενα με θέσεις και απόψεις για να μάθει ο κόσμος τις ιδέες τους. Να πάψουν να αυτοαποκαλούνται αγανακτισμένοι, άλλωστε η αγανάκτηση είναι συναίσθημα και όχι πολιτική στάση.

Φίλοι αγανακτισμένοι καμία “ανατρεπτική” κίνηση ή διαδικασία δεν έγινε από αόρατες ιδεολογίες και χωρίς στέρεη ιδεολογική βάση και αιτήματα, πάντα υπήρχαν πρόσωπα που γοήτευαν τις μάζες με θέσεις και ξεκάθαρες απόψεις.

Αναρωτιέμαι, αν υπάρχουν ιδέες και προτάσεις για αλλαγές και ποιος είναι ο προορισμός, αν υπάρχουν πρόσωπα ικανά να δώσουν όραμα στον κόσμο, με τι να ταυτιστεί ο κόσμος; Ακόμα κι αν κριτικάρω το παλαιό πολιτικό σύστημα θα πρέπει να προτείνω νέες καινοτόμες λύσεις ή έστω να αποκαλύψω τις αδυναμίες του παλαιοκομματισμού της μεταπολίτευσης , όχι μόνο στο εμπειρικό αλλά και στο πολιτικό επίπεδο. Ακόμα και η Άμεση Δημοκρατία χρειάζεται να εξηγήσεις τι σημαίνει και πως μπορεί να υλοποιηθεί. Όλοι έχουμε ανάγκη να ταυτιστούμε με μια νέα και διαφορετική πρόταση.

Δυστυχώς χρόνος δεν υπάρχει αρκετός, η Ελλάδα χάνεται και αν δεν επαναπροσδιοριστούν οι αγανακτισμένοι σύντομα, τότε νομίζω ότι σίγουρα κάτι ύποπτο συμβαίνει.

Κοιταχτείτε στον καθρέφτη «αγανακτισμένοι» κι όχι μόνο, συμπολίτες μου και θα δείτε, ότι κι εσείς την βουλιάξατε αυτή τη χώρα. Εσείς δεν ήσασταν που ψηφίζατε τον “λεφτά υπάρχουν” λες και ψηφίσατε για χορηγό και όχι για πρωθυπουργό, που θα σας χάριζε λεφτά. Λες και η πολιτική επιλογή κρίνεται αποκλειστικά από την τσέπη μας και μόνο. Έτσι λοιπόν πάλι τον ατομισμό σας βάλατε μπροστά και το συμφέρον σας και ήσασταν πολλοί, ένας στους δύο Έλληνες και το χειρότερο είναι πως όλα αυτά έγιναν πριν ενάμισι χρόνο, τόσο παλιά, θυμάστε;

Η Ελλάδα που όλοι γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και διαβιούμε, δεν είναι τίποτε άλλο από μια Σομαλία της Ευρώπης,- όσο και αν ακούγεται υπερβολικό -σε πλήρη σήψη, πνευματική, εννοείτε οικονομική αλλά και ηθική και το χειρότερο είναι πως μας έκαναν να νιώθουμε πως ζούμε στον παράδεισο.

Ο εχθρός είναι πολύ κοντά αρκεί να κοιτάξουμε τον ίδιο μας το καθρέφτη. Αν το δεχτούμε αυτό, τότε το μέλλον μας ανήκει αλλιώς η αγανάκτηση όχι μόνο δεν θ’ αλλάξει σε τίποτα τον τόπο μας αλλά θα γίνει τροχοπέδη για κάθε πραγματική επαναστατική πράξη.

Θα επιφέρει την ψευδαίσθηση της επανάστασης και την μεγαλύτερη ύπνωση των μαζών που θα πιστεύουν πως κάτι έκαναν και το χειρότερο είναι πως θα δικαιωθεί ο Πάγκαλος που έλεγε πως είναι βαλβίδα ασφαλείας και μάλλον θα δικαιωθεί γιατί κι αυτός ξέρει τις αδυναμίες μας.

Στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού μια επιλογή υπάρχει, η κάλπη, μόνο μέσα από αυτή μπορεί ν΄ αλλάξει το πολιτικό σκηνικό. Δυστυχώς δεν πιστεύω ούτε σ΄αυτή, γιατί έπαψα να πιστεύω στον Έλληνα – μαριονέτα, των ΜΜΕ και των πολιτικών που πάντα λίγο πριν από τις επόμενες εκλογές – όποτε γίνουν -θα μας πείσουν ξανά πως η κρίση απομακρύνεται, πόσο υπομονετικοί και πατριώτες είμαστε και άλλα πολλά που θα μας χαϊδεύουν τα’ αυτιά μαζί με ορισμένα «ευρώ – ψίχουλα» και η ζωή θα συνεχίζεται……..με αγανάκτηση.

 

 

 

* Δεν αναφέρομαι αποκλειστικά μόνο σε αυτούς που συμμετέχουν στις δράσεις της πλατείας.

Δ. Κ.