Πού πηγαίνει η τέχνη σήμερα
του Δρ Πλάτωνα Αλεξίου
Εικαστικός- Designer-Ιστορικός της Τέχνης – Τεχνοκριτικός AICA
Το εικαστικό λεξιλόγιο, τις τελευταίες δύο τουλάχιστον δεκαετίες, έχει «εμπλουτιστεί» και «διευρυνθεί», όχι απλά απερίγραπτα, αλλά και ανεξέλεγκτα με υλικό που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει. Το υλικό αυτό συχνά προέρχεται από άλλους χώρους, όπως λ.χ η performance συνδέεται με το θέατρο και το χορό-περίπτωση Abramovic που χτυπιέται στις κολώνες ή ξυραφίζεται δημόσια, κ.ά.). Άλλοτε παριστάνεται ως τέχνη το ειδεχθές, το αφελές, το κενό, το πρόχειρο κ.ά., χωρίς να υπόκειται σε στοιχειώδη, έστω υποκειμενικά κριτήρια, ως οφείλει, για να ονοματίζεται τέχνη. Ως εκ τούτου το «δόγμα» για κάποιους καλλιτέχνες ή συλλέκτες ή θεωρητικούς πως «όλα και τα πάντα μπορούν να είναι τέχνη» είναι αέρας.
