Όταν το 1937 ο Γερμανός λουθηρανός πάστορας και αντι-ναζί θεολόγος, γεννημένος στο Lippstadt Martin Niemoller (Μάρτιν Νίμελερ 1892 –1984), σε κάποιο απόσπασμα λόγων του, το οποίο αργότερα παρουσιάστηκε και ως ποίημα, έγραφε:
“Στην αρχή ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους. Δεν ήμουν Εβραίος και δεν φώναξα. Μετά ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές. Δεν ήμουν κομμουνιστής και δεν φώναξα. Έπειτα ήρθε η ώρα των σοσιαλδημοκρατών. Δεν ανήκα σ΄ αυτό το κόμμα και δεν έβρισκα λόγο να διαμαρτυρηθώ. Ακολούθησαν οι ομοφυλόφιλοι. Ούτε κι αυτό σκέφτηκα ότι με αφορούσε. Στο τέλος ήρθε η σειρά των τσιγγάνων. Ούτε και τότε βρήκα λόγια για να εκφράσω την αντίθεσή μου. Ο επόμενος στη σειρά ήμουν εγώ. Αλλά δεν υπήρχε κανείς για να φωνάξεικαι περιέγραφε τις συνέπειες της πολιτικής «απάθειάς» της «σιωπηλής πλειοψηφίας» την εποχή του Γ’ Ράιχ, ουσιαστικά περιέγραφε το σύνδρομο του Θεατή και τη ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ γενικευμένη απόδοσή του σε όλες τις μορφές του κοινωνικού και πολιτικού βίου, σύνδρομο που σήμερα κυριαρχεί με μία μικρή παραλλαγή που ονομάζουμε ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΘΕΑΤΗ ΚΑΙ ΚΡΙΤΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ.
Αν και η αρχική μορφή του κειμένου δεν είναι γνωστή καθώς υπήρξαν πολλές παραφράσεις, το παραπάνω κείμενο είναι η πιο διαδεδομένη μορφή του και την οποία προτιμούσε και ο ίδιος ο Νίμιλερ, όπως αποκρίθηκε μετά από σχετική ερώτηση γι’ αυτό πολλά χρόνια αργότερα.
Σχετικά άρθρα
This Post Has 0 Comments